De keuze van Henk Kuiper: Conversations (at the End of the World)

Conversations (at the end of the world) is een – ditmaal mogen we het woord echt gebruiken – unieke voorstelling. Het publiek komt als betoverd naar buiten, de pers deelde vier en vijf sterren uit, het Nederlands Theaterfestival selecteerde de voorstelling als een van de tien beste van het afgelopen seizoen. Op het podium bevinden zich vijf mensen en een vleugel. In alle rust praten ze met elkaar, in korte fragmentarische zinnen, afgewisseld door prikkelend pianospel. Voordat je het weet voel je je thuis in deze vervreemdende wereld vol absurdistische teksten en levens die terugkijken op wat was, en geduldig wachten op wat komen gaat. Melancholie, mededogen en ontroering: Conversations (at the end of the world) heeft het allemaal in zich. Alsof we voor even het leven bekijken door een vergrootglas dat bestaat uit duizend scherven.

Programmeur Henk Kuiper zag de voorstelling en verliet net als de rest van het publiek geraakt en diep onder de indruk de zaal. “Conversations (at the end of the world) is in meerdere opzichten bijzonder. Het is geen voorstelling waarbij je alles precies moet willen volgen. Er is geen verhaal van a tot z. Het is eerder een ervaring die zich ontvouwt als een bloem. Als je de tijd neemt om daar rustig naar te kijken, zie je pas hoe mooi dat is. Het eerste kwartier had ik ook zoiets van: wat willen ze precies? Waar gaat dit heen? Op het moment dat je dat los kunt laten, met open en onbevangen blik kunt kijken naar wat er op het podium gebeurt en meegaat in het weldadig langzame tempo, ervaar je een grootse schoonheid. Sit back, relax and enjoy.

Soms deed het me denken aan de VPROserie Herenleed. Ook Conversations (at the end of the world) is absurdistisch en associatief. De vijf personages praten met elkaar. Waar staan ze? Waar komen ze vandaan? Hoe gaan ze verder? Vaak lijken hun zinnen nauwelijks op elkaar aan te sluiten, toch voel je dat er emotioneel interactie tussen hen is. Juist het feit dat alles minder is ingevuld, geeft je vrijheid bij het beleven van wat je ziet en hoort. Je kijkt met je hoofd en met je hart. Mensen zullen ook door verschillende dingen geraakt worden. Ik zelf vond het moment dat het in de voorstelling begint te sneeuwen fascinerend, hallucinerend bijna. Als het in de winter buiten sneeuwt, ervaar ik dat alsof alle rumoer in de wereld bedekt wordt met een laagje verstilling. De alledaagse drukte wordt gedempt. Dat was het gevoel dat mij ook bij deze voorstelling overviel. Ik ga straks in februari ook zeker weer kijken.”